Warto jednak zauważyć, że polscy biznesmeni posługują się wtedy walutą obcą, aby rozliczyć się z zagranicznym partnerem. Przepisy podatkowe co prawda nie wykluczają tego typu płatności i wystawiania faktur, jednak księgowość firmy powinna być prowadzona wyłącznie w walucie krajowej. W związku z tym przedsiębiorcy powinni przeliczać środki wykorzystywane podczas dokonywania transakcji z kontrahentami zza granicy na złotówki, co wywołuje tzw. różnice kursowe.


Na czym polega zjawisko różnic kursowych?
Podczas rozliczania się za pośrednictwem waluty obcej przedsiębiorcy powinni wykorzystywać jeden z dwóch kursów walutowych. Pierwszy z nich to tzw. kurs faktyczny zastosowany, który stosuje się w momencie, gdy można go jednoznacznie określić (kurs bankowy, kurs w e-kantorze, kurs w kantorze stacjonarnym). Drugą alternatywą jest stosowanie kursu średniego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego zdarzenie – wykorzystujemy wtedy kwotę z faktury i odpowiednio ją przeliczamy posługując się kursem średnim Narodowego Banku Polskiego.

Dla zdecydowanej większości przedsiębiorców nie jest tajemnicą, że finalizacja ich transakcji z kontrahentami zza granicy potrafi trwać nawet kilka dni. Ze względu na to wykorzystuje się przy niej kilka kursów walutowych, które ulegają bezustannym zmianom w trakcie funkcjonowania międzynarodowego rynku walutowego Forex. W związku z tym, w zależności od dnia omawiane notowania będą odbiegać od siebie, co nazywamy zjawiskiem różnic kursowych. Sporządzenie odpowiednich rozliczeń z nim związanych jest istotne przede wszystkim z uwagi na podatek dochodowy.


Transakcyjne różnice kursowe i różnice kursowe od środków własnych
Różnice kursowe możemy podzielić na dwa podstawowe rodzaje:

• transakcyjne różnice kursowe – związane są z transakcjami prowadzonymi z innymi kontrahentami. Mamy z nimi do czynienia w momencie, gdy wysokość ponoszonych przez przedsiębiorcę kosztów lub uzyskanego przychodu przeliczana jest na walutę krajową oraz różni się od bazowego kosztu/przychodu z dnia zapłaty/otrzymania przelewu (po odpowiednio przeliczonym kursie). W Polsce jest to z reguły różnica między przeliczaną na złotówki kwotą z faktury a faktycznie zapłaconą/uzyskaną ilością środków finalizującą transakcję.

Wykonanie takich przeliczeń pozwala na dzielenie różnic kursowych na dodatnie oraz ujemne. Różnice dodatnie występują w momencie, gdy wartość przychodu znajdująca się na fakturze jest niższa od kwoty rzeczywistej, którą otrzymała jedna ze stron transakcji. Różnice kursowe ujemne to z kolei mechanizm odwrotny. Mamy z nimi do czynienia wtedy, gdy podczas sprzedaży wartość przychodu jest wyższa niż rzeczywista zapłata, a w trakcie wydatków koszt jest niższy niż rzeczywiście przekazana kwota.

• różnice kursowe od środków własnych – mamy z nimi do czynienia w momencie, gdy wykorzystujemy odmienne kursy walutowe w zależności od dnia wpływu środków oraz ich wypływu z naszego rachunku. Wpływem w tym przypadku nazywamy rzeczywiste otrzymanie pieniędzy (zapłata od klienta zagranicznego, zakup waluty w banku lub kantorze). Jako wypływ środków rozumiemy ich trwałe pozbycie się z konta (dokonanie zapłaty za zobowiązanie wobec kontrahenta lub sprzedaż waluty w banku/kantorze).

Należy zauważyć, że w przypadku transferowania środków między kontami nie wywołamy zjawiska różnicy kursowej. Mamy wtedy bowiem do czynienia jedynie z przemieszczaniem naszych pieniędzy, a nie ich realną utratą lub sprzedażą.

Metody przeliczania FIFO i LIFO
Metody FIFO i LIFO to sposoby przeliczania różnic kursowych. FIFO polega na tym, że podczas dokonywania płatności najpierw bierzemy pod uwagę środki, który wpłynęły do nas najwcześniej. W momencie gdy zostaną one wyczerpane, aby uregulować nasze zobowiązania finansowe należy skorzystać z kolejnej wpłaty. LIFO z kolei to mechanizm odwrotny. Dokonując płatności według tej metody pierwszeństwo mają środki z ostatnich wpływów, które po wyczerpaniu zastępowane są wcześniejszymi wpływami.

Różnice kursowe w prawie podatkowym
Jak już zdążyliśmy zauważyć, różnice kursowe powstają w ramach realizowania firmowych transakcji wykorzystujących waluty obce. W związku z tym związane są one z podatkiem dochodowym, który przedsiębiorca powinien skrupulatnie nadzorować. W tym celu różnice dodatnie traktujemy jako przychód, a różnice ujemne jako koszt.

Omawiane rozliczenia powinny być zawarte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Aby sporządzić odpowiednią dokumentację, przedsiębiorca musi przygotować dowód księgowy. Powinien w nim zawrzeć wszystkie, najbardziej istotne informacje dotyczące różnic kursowych. Są to:

• numer kolejny
• imię i nazwisko przedsiębiorcy, nazwa i dane teleadresowe firmy oraz numer NIP
• data wystawienia dowodu księgowego
• nazwa operacji
• wysokość operacji
• podpis osoby uprawnionej

Aby mieć pewność, że dowód księgowy został odpowiednio sporządzony warto zadbać również o złożenie wraz z nim innych dokumentów, które potwierdzą wysokość wykorzystywanych w naszych wyliczeniach wskaźników. Najczęściej są to potwierdzone kursy walutowe z banków i kantorów, wydruki ze średnim kursem NBP oraz otrzymane faktury.

Przedsiębiorca powinien wpisać otrzymaną różnicę kursową do księgi przychodów i rozchodów. Różnica dodatnia zamieszczana jest w tym przypadku w kolumnie nr. 8 (Pozostałe przychody), a różnica ujemna w kolumnie nr. 13 (Pozostałe wydatki).

Źródło: https://kantorbox.pl/roznice-kursowe-czym-sa-i-jak-je-obliczac